Dus dáárom mogen je vingers niet in 't stopcontact

Bijna twee weken verder, met helaas weinig verbetering wat mijn arm en hand betreft. Na wat onderzoek in het lab (wat overigens meerdere dagen gesloten was) is gebleken dat het een ongelukkig toeval was van een kapot apparaat en een kapotte aarding in het gebouw. Nu weer nieuwe onderzoeken afwachten, om te kijken of er een zenuw verbrand is. Ik zie nog niet helemaal in waarom ze dit willen onderzoeken, omdat het alsnog geen behandeling heeft, maar laat ik maar gewoon die onderzoeken afwachten.

Afgelopen weekend heb ik met een groepje studenten van de trampoline vereniging gevierd dat er jaren geleden iemand het parlement wilde laten exploderen en daarvoor vermoord is. Ofzo. Dit wordt uitgebreid gevierd met een kermis, concert, heel veel glitters en lichtjes en een vuurwerkshow. Erg genoten van de vuurwerkshow, die vanaf de kade te bekijken was. Naast me stond een gezinnetje met twee huilende kinderen van een jaar of 4-5, waarvan de ouders opmerkten dat ze niet van vuurwerk en knallen hielden, maar dat zo'n stukje cultuur er toch bij hoorde. Dus ik heb heel verantwoord Engels gedaan, hoewel ik die kinderen persoonlijk thuisgelaten zou hebben.

Ondertussen raast mijn studie gewoon verder en verbaas ik me er steeds over hoe snel de weken voorbij lijken te gaan. Na woensdag zit ik al op de helft van mijn labwerk en heel veel vakken beginnen nu toch echt op examens te hameren, die lekker na de kerst'vakantie' gepland zijn. De rest van mijn studiegenoten heeft besloten om dus maar hier te blijven en te studeren, maar dat lijkt mij toch een beetje te veel van het goede, hoewel ik bang ben dat mijn koffertje snel vol zit, naast al die papieren is er weinig ruimte over.

Liefs uit Engeland en tot snel!